طی شد این عمر تو دانی به چه سان؟

پوچ و بس تند چنان باد دمان........

همه تقصیر من است اینکه خودم می دانم

که نکردم فکری،

که تأمّل ننمودم روزی،

ساعتی یا آنی

که چه سان می گذرد عمر گران؟

پیمانــــــــــــــــــــه ام ز رعشه ی پیری

به خاک ریخت

بعد ازهزار دور که نوبت به ما رسید

.......

صائب