اشتباه آخرمان این بود

با من کدام حادثه را بوده ای

که من....

ازاتفاق عشق کبودم...

ولی تو نَــــــــه....

با روحــــــــم

به توافق نرسیده بودم 

که گِلَم را آوردند.......

در خموشی های من

              
                  فریاد هاست...

         آنکه

  دریابد چه میگویم

                    
                   کجاست....؟

در آنسوی دنیا زاده شده بودی

دور بودی

مثل تمام آرزوها

وریل ها

در مه زنگ زده بودند

هیچ قطاری حاضر نبود مرا به تو برساند

من به تو نرسیدم

من به حرفی تازه  در عشق نرسیدم

ودر ادامه ی خوابهای من

هرگز خورشیدی طلوع نکرد

شبهای زیادی ست

به این پنجره وصلم

ای کاش شبی

رهگذرکوچه توباشی....

 دلم بعد از بسی منزل به منزل

در به در گشتن...

نشان آرزویش را

سرانجام ازتو میگیرد

تومیگویی چی ام من؟ یا کجایم؟یاکدامینم؟

که نفس خویشتن گم کرده ام

نام از تومیگیرد

تنها که میشوم

زنی مدفون درمن

زیر لب

ترانه میخواند  شعر میدوزد

وبرای خاطراتش قصه میبافد

زنی ناشناس

که دست از سر خراب تنهایی ام برنمیدارد...